Bloemetjes uit de modder
Babette Hauptmeijer - wijkverpleegkundige en teamcoördinator thuiszorg – brengt onder woorden hoe de coronacrisis haar raakt, zowel persoonlijk als in haar werk.
Ik zie mezelf nog in de kloostertuin lopen, tussen de buien door, al pratend met een collega.
“Wat een rot weer! Ik heb het gevoel dat het al maanden regent.” En dit was natuurlijk ook zo. Geen beloftes van sleetje rijden op de Goffert of schaatsen op Staddijk. Geen lichtstralen die kaatsen op een witte ondergrond. Geen rode neuzen van de kou, die terugkeren op kantoor na een ronde in de wijk. Nee, maanden van druilerig binnen-blijf-weer. Ditzelfde sombere gevoel herkende ik bij mezelf, bij de cliënten en ook bij mijn collega`s. We hadden het gehad met het weer!
In maart begon heel zachtjes af en toe de zon weer te schijnen. Het blije ei in mij kwam weer naar boven en ik kon weer genieten van het buiten zijn, de stralen van licht en het gevoel van vrijheid wat het met zich meebracht. Het binnen-blijf-weer begon weg te ebben. Ik merkte dat het team zich weer luchtiger hield. Alsof de kilo`s van de winter door de zon weg waren gesmolten.
En toen… en toen kwam het verschrikkelijke nieuws. Corona had ons land gevonden. Eerst in het mooie Brabant. Er werden maatregelen getroffen. We zagen collega`s uit Brabant minder en leefden mee. Dit was niet genoeg. Het hele land zou in intelligente lockdown gaan. Binnen ons team bracht dit onrust mee; moeders (inclusief ikzelf) die opeens naar hun baan in de zorg ook lerares werden. Medewerkers die hun ouders en grootouders niet meer zagen. Geen feestjes meer, geen sport, geen sociale activiteiten, geen ontspanning. Nee, 24 uur en 7 dagen per week ‘aan’ staan.
De dagstructuur van onze cliënten kwam er anders uit te zien. Geen kapel, gezamenlijk eten of bezoeken. Blijf zo veel mogelijk op het appartement, was het advies. Onrust en angst borrelden op in Catharinahof.
Maar nu, na ruim vijf weken in lockdown bemerk ik bij mezelf, bij het team en bij cliënten een verschuiving. Het lijkt alsof er bloemetjes uit de modder komen. Het gevoel van verbondenheid met het gezin door ‘verplicht’ samen te zijn, bezinning over wat wel of niet te willen in tijden van crisis, maar ook op het werk doen wat nodig is bij wie dan ook zonder te kijken naar financiering. Alle meetings en werkgroepjes zijn eventjes on-hold. Vandaag leven we voor vandaag en plukken we een bloemetje waar we kunnen en bieden deze aan wie deze nodig heeft.
Trots!