Coronacrisis: een donkere wolk?
Zuster Josette Janssen, bewoonster van de woontoren, beschrijft hoe zij de coronacrisis bekijkt en beleeft.
Googelen
Toen ik de naam coronavirus hoorde, was mijn eerste gedachte: hoe komen ze aan die naam? Van jongs af aan heb ik altijd het waarom van dingen willen weten, zo ook nu. Er waren toen nog geen computers waar je alles kon vinden wat je wilde weten, nu wel, dus…naar Google: “Coronavirussen zijn virussen waarbij een corona, Latijn voor kroon (krans), te zien is wanneer ze door een elektronenmicroscoop worden bekeken.”
Zo, dat wist ik dan, wat ik toen nog niet wist: wat zijn de gevolgen van dit virus? Ook daar is iedereen na zoveel weken inmiddels achter gekomen: we worden er voldoende over geïnformeerd via de media en in ons dagelijks doen en laten mee geconfronteerd. Dan komt de vraag hoe kunnen wij ermee omgaan? Hoe gaat het in Huize Rosa?
Voorzorgsmaatregelen
Er zijn strenge voorzorgsmaatregelen genomen, waardoor we ons tot nu toe gelukkig prijzen dat er geen bewoners door het virus zijn getroffen. We zien of horen helaas weinig van elkaar en ik denk dat veel bewoners hier zo nu en dan onder gebukt gaan. Zo af en toe een dipje. We mogen ons gelukkig prijzen met de prachtige tuin, het mooie weer waardoor we de kans krijgen er volop van te genieten.
Alles groeit en bloeit, nieuw leven van zwaantjes en eendjes in de vijver. Jammer dat de reiger geen huisarrest had vanwege het corona; hij kwam evenals de zwarte kraai zo af en toe een lekker kuikentje meenemen, tot groot verdriet van beide ouders die zienderogen hun kroost zagen verdwijnen. De natuur gaan zijn eigen gang.
Lof
Het verzorgend personeel is vriendelijk en tegemoetkomend, zo ook de coördinatie en mantelzorgers. Vergeten we vooral niet de activiteitenleidsters en het keukenteam. Hoe vaak komen ze tussendoor ons verrassen met een extraatje.
Het activiteitenteam regelt alle mogelijke activiteiten om de bewoners een beetje afleiding te bezorgen. Voor alle genoemden alleen maar lof!
Voor ons als religieuzen is de dagorde verstoord; je bent je dagelijks ritme kwijt, het gezamenlijk gebed, de gang naar de kapel. In het begin kwam de volgende tekst uit Exodus vaak bij mij op, als is het verdere verband met dit verhaal niet meteen van toepassing: “De mensen gingen zitten om te eten en te drinken” (Exodus 32, 6). Als je dan bedenkt dat er velen zijn die dit vandaag weer ervaren geeft dat het gevoel: ik ben niet alleen.
Donkere wolk
In de veertigdagentijd lazen we dikwijls uit het boek Exodus. In hoofdstuk 19 vers 9 zei God tegen Mozes – het volk morde nog steeds omdat Mozes afwezig was - : “Zeg tegen het volk dat Ik in een donkere wolk zal verschijnen, ze zullen Mij niet zien maar wel horen.” Ook onze wereld leeft nu in een donkere wolk. Ik hoop dat wij ondanks en juist ook in die donkere wolk Zijn stem zullen horen.
Tot slot een waargebeurde anekdote: vroeger kenden we niet dat alles in plastic werd verpakt. In de oorlog moesten we zuinig met alles omgaan. Mijn broer (slagerij) schreef daarom op een kleiner stukje papier waarin het vlees werd ingepakt: “Het papiertje is wel wat klein, het vlees had vetter kunnen zijn. Een troost is er, de tijd gaat vlug, en wat goed was komt weer terug”.
Zo zij het!